We gaan weer fietsen!

We gaan weer fietsen en deze keer in Midden-Amerika! Panama, Costa Rica en misschien Nicaragua. Lees onze avonturen op http://pedalpeterannefiets.blogspot.nl/

Naar`huis

Peter voelt zich nu al twee dagen wat beter. Hij kan fietsen en ziet het zitten om te reizen. Met aan de linkerkant het Saghro gebergte en voor ons de Hoge Atlas, zien we in de verte Tinerhir al liggen. Daar gaan we proberen, of we eerder naar huis kunnen. Mijn zwager John, partner van mijn broer Arnold, is voor zijn leven aan het vechten in het Erasmus MC. Ik heb geen rust meer en wil naar mijn familie. In het prachtige hotel Tomboctou een gerenoveerde kasbah, lukt het ons snel contact te krijgen met MTB-Voyages de organisatie, die voor SNP (voorheen Vlieg en Fiets) in Marokko werkt. Ze kunnen ons komen halen en zelf regelen we onze vlucht met Transavia. En dat is ook een fluitje van een cent. Zonder bijbetalingen kunnen we onze vlucht wijzigen. Donderdagavond komen we aan op Rotterdam Airport. We gebruiken de dag om de Gorges du Todra in te fietsen. Wat een landschap! Overweldigend! Marokko, we hebben een goeie tijd gehad!

Waar blijft ie nou?

No maden

                                                       De Sahara heeft als vast gegeven

                                                       Dat maden er niet overleven

                                                       Daarom kunnen in de woestijn

                                                       Alleen maar no-maden zijn.

Beschamende benen.

De benen van Annelies blijken in ieder gehucht een bezienswaardigheid. Natuurlijk heeft ze conform de cultuur hier op de fiets meer kleren aan dan normaal. Zelfs heeft ze een paarse kaftan gekocht en lijkt met haar roze omslagdoek soms al aardig op een Marokkaanse schone. Niettemin trekt ze op de fiets haar jurk tot over de knie op en ook haar fleurige, wijde pofbroek laat een behoorlijk stuk been bloot. Het leukste voor mij is in de stadjes achter Annelies te gaan fietsen. Ik zie dan de reacties. De mannen zijn altijd in de meerderheid en terrasjes hangen vol niks doende, thee drinkende Marokkanen. Geen vrouw die bij een café zit. Al gauw merkt iemand onze komst op en dan zie ik alle koppen naar Annelies, op kop rijdend, draaien. Alle ogen richten zich schuin naar de wentelende benen van haar en zij roept dan als eerste altijd “Bonjour!” Dat breekt het ijs. Men roept enthousiast terug, maar de grote ogen volgen haar. Ik ben niet interessant en vermaak me keer op keer met dit toneel. Volwassen vrouwen trekken bij onze nadering veelal met één hand een stuk jurk tot aan de neus voor hun gezicht. Hun gesprek stopt en ook hun ogen volgen stilzwijgend Annelies’ onderbenen.

Meisjes onder de 10 jaar hebben nog geen besef van lichamelijke aantrekkelijkheid of de normen daar over en zwaaien ons heel vrolijk toe. Voor pubermeisjes vormt Annelies een prooi van vermaak. Giechelend smoezen ze met elkaar, al starend naar de erotische schenen. Hun blikken tonen een mix van afkeer en verbazing. Duidelijk, zo ga je als vrouw niet over straat. Op mijn beurt vermaak ìk met weer met die pubers. Als Annelies voorbij is, dan vangen ze mijn blik. Dat is schrikken in het groepje, zie ik, want ik glimlach ze overdreven duidelijk tegemoet. Puberjongens doen het weer anders: soms vriendelijk bonjour roepend, dan weer zich vermakend om de blootheid, maar soms ook roepen ze “hoer” in het Berber. Annelies kent dat soort kreten nog uit haar werk in Het oude westen van R’dam. “F**k you”, rolt soms ook over de stoffige hoofdstraatjes. Ach, dat mag. Als hoeren hun geld verdienen met het tonen van alleen twee benen onder de knie, dan kan Annelies nog gemakkelijk aan haar geld komen…

Fietsenplan!

Peeetje voelt zich nog steeds niet 100%, maar we gaan het toch proberen. Hij heeft om zich heen genoeg ruimte om te toiletteren. Mohammed zwaait ons uit. Hij heeft ons wel zes rollen toiletpapier extra gebracht in anderhalve dag. We laten de zandduinen van Merzouga, die erin het ochtendlicht weer anders uitzien, achter ons. We fietsen door het land waar vroeger de karavanen met specerijen, zout en goud op weg naar Timboektoe doorheen trokken. Terug richting Rissana. Ons schooltje is 'niet aan' en in Rissana is het ook nog rustig. De souk is dicht op zondag. Gelukkig maar, want wat een gekrioel van allerlei vervoersmiddelen in die stadjes! Laatst zaten we op een terras thee te drinken en we telden wel 10 ouwe Mercedessen. Ook zagen we mannen op de fiets, op ezels, in karretjes (soort riksja's), in rolstoel, paard-en-wagen en natuurlijk zittend op terras spelend met hun iphone of ongezien, ongegeneerd met hun p*k. Dat kan met die lange jurken. Vrouwen lopen met van alles op hun hoofd of zitten gehurkt te wachten. Op wat? Ik zou het niet weten.

We fietsen zeer relaxed naar Erfoud, de belangrijkste plaats van Tafilait en de grootste oase van Marokko. Onderweg niets dan dadelpalmen en mensen, die er mee in de weer zijn. Ibrahim van het fossielenmuseum 12 km voor Erfoud, biedt ons  een zak dadels aan. Hij is onder de indruk van onze fietsen. Misschien kunnen we een fiets voor hem regelen in Nederland, zodat hij ook met de fiets naar het werk kan. Het fietsenplan en de zelfstandige aftrek gaan (nog) door, heb ik gelezen. En...aangezien ik nu op studiereis ben (ik heb een Marokkaanse leerling en ik ga op de fiets in Oostvoorne en Rotterdam naar de scholen) kan ik dat mooi opgeven. Zo heb ik nog wat extra aftrekkosten! Ibrahim vindt het ook een goed (fietsen)plan. Lees maar: 

"Thank you  very much for  your email  and it is very good to hear from  .  I didn't expect you ill write  to   me very soon    .  iT was  really good meeting you  in the museum .
I am also thinking  about  that  business  , I will not  buy any right now  so I will waite  for  a  beautiful bike like yours.  as soon as  you  find  a  cheaper one   and  send me  fotos of it .
Thanks onece  again   for your  kindness.
Cheers"  Hoe kan Ibrahim nou weten, dat ik weer een biertje kan scoren vanavond? De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Ibrahim laat zien hoe hij met vroeger "kleppers" speelde (takken van dadelpalm)

Merzouga

vanaf terras van hotel

Wij zijn begonnen waar autootje staat en vandaar naar Ait Ben Haddou (niet op kaart)-Ouarzazate-Agdez-Tazzarine-Alnif-Mergouza

Vandaag is het een donkere dag in het door zandduinen omringde Mergouza aan de rand van de Sahara. De lucht is grauw, het waait en het fijne zand dringt overal door! Peter is ziek, diarree! Gelukkig hebben we een goed hotel, midden in stoffige straatjes, waar kinderen op blote voeten voetballen. Misschien moeten we even tot rust komen en de indrukken van deze reis verwerken. We hadden gedacht, dat we na ons Brazilië-avontuur een paar weken nog relaxed zouden gaan fietsen, maar niks is tot nu toe minder waar. Ook in Marokko is het warmer dan andere jaren in oktober en hier is iedereen arm en overal is het smerig. Zelfs in de woestijn zien we plastic zakken, die de woestijnwind daarheen blaast. Wie die toch heeft uitgevonden? De mensen zijn ontzettend aardig, ook toen ik vandaag alleen door Mergouza liep, kreeg ik geen vervelende mannen achter me aan. Een jonge vrouw uit Canada, alleenreizend ging hier net op een kameel om de nacht in een berbertent in de woestijn door te brengen. Een jonge gast was haar gids en chauffeur. Alleen de slangenbezweerders in Marrakech zetten Peter onder druk, toen ik een foto van ze had gemaakt. Zij zagen al die briefjes groot geld in zijn portemonnee zitten (net gepind), dus dat was ook niet zo slim van ons. Eigen schuld, dikke bult! 

weg naar hotel

hotel

plastic tassen

schapenhoofd met vliegen

In de vakantie naar school!

Met prachtige zandduinen met vele kleurschakeringen afhankelijk van het licht oranje, donkerbruin en geel voor ons, fietsen we plots nadat we Rissani verlaten hebben voorbij een school. De kamelen die we langs de lange weg die voor ons ligt zien staan, laten we voor gezien. Maar bij het zien van kinderen kaarsrecht zittend in bankjes, slaat ons juffen- en meestershart over en stappen we van de fiets. Het kan ook, want we hoeven vandaag maar 40 km de Sahara in te fietsen en het is nog redelijk vroeg. De 3 meesters lopen vanuit hun klaslokalen met open ramen heen en weer. In een groep 3 en 4 gaan we kijken. De kinderen liggen in een deuk om Peters fietsbroek. Ik ben blij met mijn paarse jurk, die ik behendig kan ophijsen als ik fiets en ook kan laten zakken, wanneer het nodig is.

Op het bord staat netjes de datum in het Arabisch. Wat een genoegen om in de schriften te kijken. Alles is netjes nagekeken en verbeterd (met rood) en onvoldoendes worden gewoon gegeven! Bij de cijfers zijn puntjes gezet, waar ze moeten beginnen. Zo deed ik het vroeger ook! Vol trots vertellen we over onze burgemeester Aboutaleb. En jawel hoor, een van de onderwijzers kent, zoals velen hier in Marokko iemand uit Rotterdam. Een van de meesters begint over de Islam, dat die vrede brengt en dat het terrorisme niets met de Islam van doen heeft. Wij vinden dat ook. We gaan er maar weer vlug vandoor, want wij vonden het beiden vreselijk als we gestoord werden tijdens onze lessen. Deze kinderen blijven rustig zitten. Dat deden ze bij mij in Rotterdam niet. Maar verschil moet er zijn, ja toch?