De lokale pan.

De bergen strekken even hun tropisch begroeide uitlopers naar de overwegend vlakke kust uit. Met een zacht windje mee en de zon in het gezicht rollen we relaxed richting Florianopolis. Onze hongergevoelens komen meestal pas tevoorschijn rond 11.30 u. Iedere 10 km plopt er wel een of ander restaurant tevoorschijn en kun je aanschuiven. Het concept is divers:à la carte, een buffet voor rond de 4,50 eur., of “vrouwtje-schept-op”. Dat laatste troffen we op de top van een 5%-helling. De buitenkant van het houten bouwsel leidde tot mijn inschatting “het kan nooit veel wezen”. Een tweetal vrachtwagens gaven aan dat het bezocht werd door truckers. We wierpen echter toch een blik in deze shabby uitspanning  en liepen de betonnen trap op. Een bescheiden eetruimte leidde ons naar de keuken. Grote, stomende pannen, een man die maisbrood- en rundvleesplakken op een hete plaat braadde, zijn vrouw, die rijst, slabakjes, spaghetti, kipstukken, zwarte bonen en meer stond klaar te maken, vulden de keuken. Een onleesbaar krijtbord kondigde het menu aan voor 8,50 Realen (3 eur) en de maîtresse de cuisine lichtte zelf de deksels op voor ons ter keuring. We begrepen dat ons een bord van die dampende, zelfgekookte ketelvoeders werd aangeboden. We stemden er met “handen-en-voetenwerk” mee in. Het rook heerlijk. Nog geen 5 minuten later kwam de 3-sterren-kokkin twee vorstelijke, hoogbeladen borden aandragen. Twee salades hoorden daar bij. Rijst, spaghetti, rundvlees, kip, zwarte bonen, een saffraanmelange, gebakken ei, aardappelen, maisbrood. Wat een berg!  

Het afrekenen was even lastig. Het totaalplaatje, inclusief onze agua en cola, verstond ik eerst niet en mijn verzoek het bedrag op te schrijven, werd niet begrepen. Ik wees op de kassadisplay. Het was 24 Realen ( 8 euro), maar je voelt je toch een ploert, als je deze hardwerkende sappelaars voor twee giga-borden, incl. drankjes, 8 euro in hun handen duwt?

Ik rondde het af op 30 Realen (10 euro)…Laten ze dat nou niet willen hebben? Het  kostte moeite om onze waardering voor hun culinaire inspanningen duidelijk te maken. Een fooi kun je kennelijk niet zomaar geven. Nagezwaaid en met veel “obrigado’s” (=bedankjes) verlieten we dit Braziliaanse familierestaurantje.