Yes, na alweer een schitterende fietsdag door Braziliaanse kneuterdorpjes met aan onze linkerhand bergen en aan de rechterhand de zee, belanden we voor de eerste keer op een camping vlak voor Torres. Wij zijn de enigen hier en vermaken ons ouderwets Europeaans!
Peter: Op donderdag 8 augustus naderen we Torres. De afgelopen dagen vergezellen 1000 m hoge bergen ons aan de linkerkant en we krijgen van die massieven een paar uitlopers met klimmetjes. Op een hoger gelegen punt verschijnen plotseling hoge woontorens van Torres. Grotere plaats dan we denken. De skyline van een mini-Las Vegas komt in me op. Het is nog vóór in de middag, lekker 23 graden en we hebben zin in een halve middag rust. Beetje keutelen, de was doen, blog, e-mail verwerken en een rondje stad. Een gifgroen motel markeert de buitenwijk en we besluiten een kijkje te nemen. Achterom vinden we een medewerker die de metalen poort elektronisch opent. Het lijkt een gesloten, volkomen ommuurd fort. Overal camera's, dichte deuren, kijkgaatjes. De man komt ons via de binnenkant tegemoet en we vragen naar zijn tarieven. Hij beduidt dat 2 uur verblijf ons 75 Realen (=25 euro) kost. Twee uur? Net als in Uruguay is dat het starttarief. Het maken van vluggertjes met een minnares of anderszins lijkt hier usance. We besluiten verder te gaan. De grote deur glijdt weer geluidloos achter ons naar beneden. Een paar km verder roepen enorme letters ons het woord "Camping" toe. Dat is het. Een 200 m lange laan met hoge bomen leiden ons naar een bescheiden huisje met in de tuin een bejaard, boertig mannetje. Hij verstaat de kunst om met weinig onverstaanbaar Portugees, gezichtsuitdrukkingen, zinsmelodie en handen duidelijk te maken wat hij te bieden heeft. Verspreide toilet/wasgelegenheden. Kies maar. Wij zijn de enige gasten op het goed onderhouden, enorme terrein. We nemen een plekje kort gras dicht bij een overdekte ruimte met tafels en banken. Het licht doet het, de kranen werken en zelfs levert één douche warm water. Drinkwater. Beetje grondsmaak, maar wel drinkwater. De koeien komen nieuwsgierig dichterbij. Een primitief draadhekje houdt ze bij ons vandaan, terwijl de riante koeienflatsen rond de tent tonen dat de boer geen grasmaaier gebruikt om de camping een gemaaid aanzien te geven. 's Avonds verlichten spaarlampen de tafels en banken, als plotseling àlle licht uitvalt in de héle omgeving. Straatverlichting, camping,huizen,...alles is pikzwart om ons heen. Binnen 5 seconden flitst alles weer aan, maar het is wel een goede les: neem altijd een fietslampje 's avonds op zak.
's Morgens hangen we bij zonsopgang de dauw- en condensdoordrenkte tent op ooghoogte (!) aan een opvallend lange waslijn die dwars over het veld loopt. Bij het omkeren van de tent ontdekken we pas dat deze lijn naar hoge palen loopt met glazen isolatoren: elektriciteitsdraad! Waaraan zijn we ontsnapt? Ieder ontbrekend stukje draadisolatie had via de druipnatte tent en het vochtige gras ons aardige verrassingen kunnen geven..
Op het toilet ben je niet alleen. Razendsnel zigzagt een fraaie gekko met zijn verbrede plakteentjes door het sanitair. Wat een steilewandacrobaat! Spiegelgladde tegels, maar tòch loodrecht omhoog klimmen. Bovenin de hoek blijft hij zitten voor een foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten