Gierig!

Na weer een prachtige fietsdag onder een strakblauwe lucht, hobbelen we Pinheira binnen. De jongen, van een met rommelige graffiti tekens aangekondigde hostel, maakt ons met handen en voeten duidelijk, dat hij vol zit. Hij stuurt ons door naar zijn buurman. Laat hij nou net voorbij komen. Hij heeft een schop en een hakbijl in zijn handen. Wij kunnen bij deze ontzettend aardige, hyperactieve man, een huisje krijgen. Midden tussen de authentieke bevolking. Onze dank is groot. Vol trots laat hij zijn 'organic' planten zien. Peeetje is in alle staten. Kolibries vliegen aan en af. Ondertussen ratelt onze gastheer maar door en we verstaan er niks van. Hij doet iets met surfen en nog iets. Hij legt nog gauw uit, waar de supermarkt is en weg is hij. Naar zijn 'echte' werk. Wij zijn de koning te rijk. We hebben nu een echt huis met een badkamer, keuken met gasfornuis, koelkast en bar, 'n slaapkamer, 'n wastobbe en niet te vergeten vele waslijntjes. Vlug onze kleren wassen, nu ze nog kunnen drogen in de zon! Daarna huis schoonmaken. Mijn schuursponsje komt uit mijn tas en ik ga aan de slag. Stoffen en papiertjes weggooien. Ik vind een menopauzepil? Heb ik niet meer nodig, dus weg ermee. Ohh we hebben ook borden. Dat is grappig. Het zijn kerstbordjes, plastic bordjes zoals we die gebruikten op het kerstdiner, toen we alletwee  nog voor de klas stonden. Hier is het hoogseizoen in december, als het kerst is. Zo de plee is schoon en het bed opgemaakt. We slapen tussen ons eigen laken onder onze eigen slaapzak. Wat wil een mens nog meer?  En dat voor 10 euri p.p. per nacht. Morgen nemen we een rustdag en gaan we van ons eigen huis, een plek onder de zon in het vissersplaatje Pinheira genieten

 In Pinheira is het aardig stil. De vele vakantiewoningen en pousada’s hebben de gordijnen dicht en in het dorp zien we één bar, annex snoepwinkel - met wifi - geopend. Ook enkele borden met “aberto o ano todos” (=het hele jaar geopend) overtuigen niet. Gesloten! Voor Europeanen of Amerikanen zou dit toch een leuke plek zijn om te overwinteren. Lage prijzen, veel ruimte, goed schitterende natuur, zomerse temperaturen. De weersvoorspelling geeft regen op vanmiddag, dus we zwerven rustig door de straatjes naar het strand. Een brede baai zonder badgasten, maar wel met mini - vissersbootjes doet denken aan de romantiek van 75 jaar geleden. De sloepen met netten en vangst worden nog met handkracht aan land getrokken. Rondom die plekken zwermen hele wolken mantelmeeuwen en tientallen andere, forse, gitzwarte vogels. We fietsen over het harde strandgedeelte naar de bedrijvigheid en zien de vissers hun bakken over geven aan de lokale opkopers. Wrakke tafeltjes dienen als fileerplanken en sorteerafdeling. Koppen, ruggengraten van diklipharders en de bloederige ingewanden werpt men in het zand. Slordig? Vies? Welnee, recycling en dierenwelzijn! Brutaal krijsend, elkaar agressief wegpikkend en de buit afpakkend, duiken de witte en zwarte vlerken op de verse delicatessen. Slierten visdarmen vormen een partijtje touwtrekken tussen de zwartrokken: gieren. Het woord “gierig” krijgt hier levendige vorm. Men gunt elkaar geen stukje. Het recht van de sterkste en de brutaalste.

Zwarte gier