Terug naar de kust!

Gisteren voor het eerst (heel even) in regenpak gefietst en vandaag gaan we voor het eerst weg van de kust, de bergen in. Mijn googlemap-specialist, die routes op streetview heeft bekeken, zegt dat het heel mooi gaat worden. Ik volg hem natuurlijk bij hoog en laag. Klimmen vind ik niet erg. Je gaat altijd wel weer een keer naar beneden. De eerste 40 km gaan goed. We genieten van de rust, de natuur (bananenplantages) en zelfs zien we een motel. De motels waar wij zo van genoten in The States zijn hier ver te zoeken en zo tegenstrijdig in zo'n katholiek land!

Maar dan...we moeten een kleine 20 km naar Brusque. Het zijn flinke klimmetjes. Onze versnellingen gaan allerkleinst. We vinden dit niet erg. We zijn immers wereldfietsers, maar we kunnen nergens van genieten. We moeten alert zijn, dat als er een auto komt, hij ons niet van de weg afdrukt of zelfs raakt. Er is geen shoulder, maar wel een diepe afgrond. Vooral als er om de scherpe bocht een tegenligger aankomt is het opletten geblazen. De automobilisten kunnen ons ook niet goed zien, door die scherpe bochten. Voor mijn neus, zie ik Peter bijna onderuitgaan, toen een kleinere auto een grotere ging inhalen. Er was geen ruimte meer voor hem en hij kon geen kant op! Bij ons middagbuffet (jam, jam: pompoen, rettich, zwarte bonen, couscous) besluiten we, dat we terug naar de kust gaan en niet naar Blumeau en dan verder de bergen in. Het moet wel leuk blijven. We zijn nu vier weken weg-tijd voor een tussentijdse evaluatie- en verbazen ons, dat we het weer met elkaar eens zijn.
Vlak voor Itajai zie ik Peters achterwiel heen- en weer gaan. Hij voelt het zelf ook. Bij ons onderkomen repareert hij met het grootste gemak twee gesproken spaken. Wat ben ik trots op mijn fietsenmaker (en hij ook)!