De een zijn dood, is de ander zijn brood

Koe met zwarte gieren. Wat is daar mis mee?

Lokale vissers met werpnetten. Noeste handenarbeid voor een karige dagopbrengst.



Zwartrokken noemde men vroeger de begrafenisdienaren. De donkere eerbied waarmee onze traditionele begrafenisrituelen vergezeld gingen, vinden hier in Brazilië een kleurrijke parallel. Gieren leven per definitie van lijken. Wij mensen vinden het slopen van lijken vaak een vorm van ontheiliging. Lijken, daar blijf je af. Zelfs onze wetten verdedigen dat onnatuurlijke beginsel. Ik ken iemand die haar organen niet per codicil wil afstaan, omdat ze "als geheel begraven wil worden".
Religieus als ze is, lijkt me dat een contradictio in terminus. Gods schepping, de natuur dus, is een fantastisch aards recyclingmechanisme, waar nog hele generaties biologen, filosofen en andere "-ogen" hun geleerde tanden in zullen zetten om die te ontrafelen.
Annelies en ik ervaren langs de weg op onze avontuurlijke vakantie vele bases van het natuurlijke leven: eten en gegeten worden.
Hoe ver hebben wij, "keurige westerlingen", ons vervreemd van die bases? Al fietsend hoop ik vurig dat het nog lang duurt voordat - op dit punt - Brazilië kennis neemt van "cultuur, beschaving en regeltjes".
Intussen razen de vrachtwagens, vol met cultuur,  dicht langs mij heen over de RS 101 naar Rio de Janeiro. Ik houd mij hart vast.