Don’t worry, be happy!

Omringd door een grauwe zeemist vertrokken we van een bijna leeg hotelletje in Punta del Diablo. Volgens de reisinformatie zou dit kustdorpje een bruisend, exclusief centrum van de happy few moeten zijn. Nu leek het er echter op dat, met nagenoeg alle trendy shops gesloten wegens de wintertijd, geen hond daar zelfs gratis zou willen verblijven. Geen hond? Nou ja,.. de middag tevoren had ik nog mijn glasvezel stok getrokken om twee groepen agressieve blaffers van mijn fietsende kuiten weg te slaan. Samen trapten we in de vochtige zeenevel de nodige kilometers weg richting Braziliaanse grens. Plotseling verdubbelde de breedte van onze tweebaansweg zich en enorme strepen als van een gigantisch zebrapad markeerden de overgang. Een landingsbaan! Als breed onderdeel van een weg. Het in megaletters gekalkte nummer 03 completeerden de airstrip.

Aan de Uruguayaanse kant van de grens was het even zoeken naar het juiste loket. Overal waren wel wat kantoortjes met mannetjes die iets belangrijks achter een computer leken te doen, maar nergens was leesbaar waar je je moest begeven voor enig stempelwerk in je paspoort. Dat werd lukraak even vragen met een paar woorden, waarvan we dachten dat ze een Spaanse klank hadden. Met een half leesbare goedkeuring van grensoverschrijding peddelden we naar de Braziliaanse bewakers, die evenals de Uruguayaanse collega’s hun loketten aan de verkeerde kant van de weg hielden. Alsof je in een links rijdend land terecht kwam. Een lastig te begrijpen Braziliaans formulier diende ingevuld te worden en na nauwgezette controle door de douanecommies rolden we Chui binnen. Een paradijs voor taxfreekopers diende zich aan. Brede straten met schreeuwerige teksten wedijverden om onze aandacht.Wereldmerken sloegen ons om de oren met gefotoshopte vrouwelijkheden en meer, voor fietsers, overbodige luxe-artikelen.

Annelies: In Chui wisselen we al onze dollars om, die we in Uruguay getrokken hebben. Dus met ons geld zit het wel goed. Ik vind dat Peeetje zich te druk maakt, maar dat hoort nu eenmaal bij hem! Met een volle portemonnee gaan we meteen heerlijk uit eten in een Italiaans restaurant tegenover de cambio. Handen worden geschut en een Sandra geeft haar visitekaartje aan ons.Ze nodigt ons uit in haar posada in Porte Alegre. Sandra is fysiotherapeute en dermatologe .Ik wil haar meteen mijn alopecia aretha laten zien, maar laat het toch maar. Of we bij haar langs gaan, weten we nog niet. Wat een vriendelijkheid in een keer en wat een lekker eten voor weinig geld. Een vrouw op straat vraagt of we een foto van ons tweeen willen. Ja, dat willen we wel! Na 35 km met inmiddels weer een blauwe lucht boven ons, de mist is opgetrokken rond elf uur, komen we in Santa Vitoria do Palmar! Weer een zeer levendig stadje. We vinden een hotel voor werklui en slenteren in de zon door de hoofdstraat! Je zorgen maken is de verkeerde kant op fantaseren, lees ik ergens en daar ben ik het helemaal mee eens. Don't worry, be happy en dat doen en zijn we ook!