Rodavia Rio-Santos

Vandaag gaan we voor het ontbijt het historische Paraty verkennen. Peter gaat nog iets avontuurlijks doen en gelukkig mocht hij zijn oranje wereldfietsers shirt aanhouden.Wat een mooie route is de Rodavia Rio-Santos toch (http://pt.wikipedia.org/wiki/Rodovia_Rio-Santos, wij fietsen Santos-Rio). En.....het is zo heerlijk rustig. Er is nauwelijks verkeer. Aan de linkerkant oerwoud en aan de rechterkant in de diepte de azuurblauwe zee met prachtige stranden. Op gezette tijden kleine stroompjes met kristalhelder, koud drinkwater. Wij maken alles nat en fietsen verder en verder. We zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Wanneer? Dat weten we niet. We leven in het hier en nu en genieten met volle teugen!

Paraty

Hoezo, geen bergen?

nummer 77

We kunnen vandaag pas laat ontbijten. Om acht uur. Dat is het verschil als je in een toeristische pousada verblijft. Alle keren hebben we tussen de arbeidende klasse vertoeft. Daar behoren wij ook toe, d.w.z. vroeg uit de veren en hup aan het werk. Vandaag is alles anders. Om negen uur zitten wij pas op onze fietsen. Bij km 30 krijgt Peeetje een lekke band. Een groot stuk glas heeft zijn buitenband doorboort en een piep klein gaatje in zijn binnenband gemaakt. We zoeken een plekje in de schaduw en mijn fietsenmaker vervangt de binnenband. Vanavond zien we wel weer verder! Horzels vinden ons ook lekker. Ik wapper en sla ze weg en reik ondertussen tangetjes en ventielen aan a la Leontien! We hebben brood en water en verder niks. Mooie stranden liggen diep weg van ons vandaan. Dan op nummer 77 (7 is mijn geluksgetal, ik ben geboren op N.C.B. Laan 77 en ik ben het zevende kind van een goed katholiek, liefdevol gezin), vinden wij een restaurant. Hoe kan het toch zo zijn? De hele dag komen wij 'NIKS' tegen en dan dit! We verorberen een heerlijke maaltijd, drinken veel aqua en gaan weer goed doorvoed en vrolijk verder. Het is wel bikkelen. Ik heb nog nooit zo'n hoge bergen gezien. De Alpen, Pyreneeën, Dolomieten zijn er niks bij. Hoezo terug naar de (vlakke) kust? Pas bij km 55 kunnen we afdalen naar Paraty. Peeetje skypt met zijn broer en ik heb een facebook chat met mijn zusjes (Nuenen-Oss-Brazilië).  Rare wereld, of niet dan?

mijn fietsenmaker in actie

vis, rijst, bonen en salade

Wij vertrekken (ook hier)!

eerste bord, met hoeveel km we nog moeten naar Rio!

We vertrekken vanuit ons mooie hotel aan zee (met zwembad en met een kamer op de begane grond inclusief een ontbijtbuffet voor maar 40 euro). Maar ...na 45 km houden we het voor gezien. We gaan om half twaalf in de morgen vakantie vieren. 'n Prachtige pousada vlak aan zee is ons onderkomen. We bodysurfen in de hoge golven. Wat een lol! We realiseren ons keer op keer hoe rijk we zijn, dat we dit (op onze leeftijd) allemaal kunnen doen.

bijkleuren

We vertrekken (toch)!

Het regent. Gisteren ook al. We zijn toen in een eenvoudige pousada gebleven. Pousada is een wijd begrip in Brazilië. Soms is het alleen een kamer, soms een kamer met ontbijt en deze keer is het een grote ruime kamer met open keuken (ha ha) met gasfornuis, potten en pannen, koelkast en t.v. We slapen in onze lakenzak,  onder onze eigen slaapzak en op onze eigen kussentjes (er liggen kussens op het bed en die ruiken naar vreemde mannen). Ik lees veel, kook wat en Peeetje bekijkt op googlemaps de wegen, die wij nog gaan berijden. Wel lekker zo'n dagje, dat je niks moet! Op het einde van de middag klaart het op en kunnen we naar buiten, naar het prachtige strand.

Maar the day after, willen wij weer fietsen. Met de regenpakken aan stappen wij op onze metalen rossen (nou ja, die van mij is van aluminium).  Al gauw moeten we klimmen. What the heck? Wat is dit nou? Onze versnellingen gaan allerkleinst en dit blijft ook zo. Hele steile hellingen van 10%  en dan ook nog eens die regen. Zigzaggend gaan we omhoog. Er is niet veel verkeer en we kunnen de buitenbochten nemen (daar is het asfalt minder steil). Dit doet ons aan Amerika denken, aan Los Angeles - Seatte. Toen gingen we ook van heel hoog naar heel laag. Nu ook. Mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik probeer te blijven fietsen. Mijn benen lopen vol en mijn hoofd loopt leeg. Nergens aan denken. Alleen moet ik op die k*t fiets blijven zitten. We zien een andere fietser lopen. We hebben een goed excuus om te stoppen, om een praatje te maken. Het is een jonge Argentijn met een zelf gebouwde ligfiets, met weinig bagage en geen outdoor kleding. Wij zien er gelikt uit in onze regenpakken en met onze waterdichte tassen. Wij gaan schuilen. Hij gaat door. Wanneer we naar beneden gaan, gaat Peeetje lopen. Hij is bang dat zijn banden geen grip meer hebben op de weg. Zo steil is het. Ik ga pompend remmend naar beneden.

Beneden wacht onze nieuwe vriend ons op. Hij klimt in de boom en haalt kokosnoten voor ons eruit! We proosten en geven hem 2 bananen, die hij gretig aanneemt en in zijn tas stopt. Ook vraagt hij of ik een foto voor zijn moeder maak en die op facebook post! We krijgen een ferme handdruk en weg is hij. Vannacht slaapt hij weer in zijn slaapzak en wij in een hotel. De regenbuien kunnen de bergen niet over, maar wij wel! In Sao Sebastio schijnt de zon en is al het leed geleden. Heel ontspannen fietsen we nog zo'n 25 km verder naar Caraguatatuba. Het zware werk zijn we vergeten en we genieten van alle luxe: douche, bed, wifi, eten en drinken en van elkaar!

Ik vertrek 2

Braziliaanse fietsen

Peeetje en ik hebben het vaak over de aflevering van het programma 'Ik vertrek' waarin een vader zijn hele gezin meetroont naar Zweden om daar in een dunbevolkt gebied een fietsenwinkel te beginnen. Hoe kan iemand zo stom doen? Na drie maanden, had hij nog geen fiets verkocht. Twee kinderen, die huilend van heimwee naar hun vriendjes en oude school zaten te Skypen, deden zelfs ons gemoed vollopen. Hij had beter naar Brazilië kunnen gaan. Hier is geen crisis, zoals in Europa. Brazilië is booming. De Reaal staat sterk! De productie van ethanol heeft Brazilië geholpen, zijn economie op te bouwen.  President Lula, probeert met het Bolsa Familia programma de armoede te bestrijden. Kinderen moeten naar school en vaccinaties krijgen. Er zijn toch nog 11 miljoen families (44 miljoen mensen, 20% van de bevolking) die van 120 reaal (40 euro) per maand moeten rondkomen. In de badplaatsen langs de Paulista Coast, waar we nu fietsen, zien wij met grote regelmaat wat van die armoede. Kinderen hangen rond krotjes van huizen, spelend met een stok of steentjes. Maar dichter bij de prachtige stranden, waar de rijke mensen van Sao Paulo hun weekenden en vakanties doorbrengen, zien we veel restaurantjes en gezellige winkeltjes met mooie hebbedingen. Het fietsen is in opkomst. De klassieke Braziliaanse fietsen, maken plaats voor mountainbikes en racefietsen. Dus genoeg werk aan de winkel voor onze Zweedse fietsenmaker. Zijn vrouw zou een wasserij kunnen beginnen. Deze hele reis was ik alles met de hand, met mijn nagelborsteltje en stukje sunlight zeep. Mijn was droogt door de vochtigheid heel langzaam en dat is niet fijn. In Amerika ging ik vaak naar een laundry. Zo fijn, die korte programma's (wassen en drogen) en de faciliteiten die ze bieden; wifi, t.v., tijdschriften en onbeperkt koffie drinken. I love them! Dus.....als wij jong zouden zijn en onze families en vrienden zouden kunnen missen (je wil wonen, waar je relaties zijn), dan zouden wij het wel weten. Peeetje fietsenmaker, hij heeft deze reis al een versnellingskabel en drie gebroken spaken vervangen en van een voorbijganger zijn band opgepompt en ik een wasserij. Geluk is soms heel gewoon!

gebroken spaak repareren

pompen maar....

versnellingskabel

Ik vertrek

Dagelijks hebben we te maken met een taalprobleem. De Brazilianen spreken nauwelijks Engels en ons Braso-Portuguès bestaat ook uit niet meer dan een handvol praktische uitdrukkingen. We komen er meestal wel uit met Franse woorden, die we op quasi-Portugese wijze een draai geven. Veel kans dat we elkaar dan verstaan…Itanhaem had een aardige hoofdstraat met de in onze ogen de merkwaardige afwisseling van rommelige winkeltjes, luxe, westers aandoende kledingzaken en eetgelegenheden. Daar doen ze véél aan in Brazilië: eten! We waren moe en kozen voor een snelle avondhap uit de warme vitrines van een Braso-vreettent. Met carne, franca, pollo of peixe in de deegflappen is het lastig kiezen. De inhoud is steeds anders. In dit geval troffen we het. De bediende riep iemand aan op het terras en een oudere heer kwam aanleunen bij de counter. What do you want? vroeg hij in verdraaid goed Engels. Wij wezen op de bewuste delicatessen en hij vertaalde de inhoud van de maaksels. Dat bracht tevens leven in onze vertaler. “Where are you from? …Oh, Holland? I was in Holland, when I travelled to Sweden….”. Hij had er ook een jas van konijnenvel gekocht tegen de kou. Wat hij in Zweden deed, werd niet duidelijk, maar wèl dat hij van alles aanpakte en 15 jaar in Engeland had gewoond. Op onze vraag waarom hij Brazilië verlaten had, hulde hij zijn antwoord in geheimzinnigheid: “The situation in that time.” Wij: “Polical reasons?” Hij: “Something happened…hard to tell.” Dan merk je dat je in een heel andere, wereld terecht bent gekomen: Zuid-Amerika. Onze Braziliaan ontmoette ooit een landgenote die als droom had in Engeland te wonen. Aan die wens kon hij voldoen en verwekte 2 kinderen daar. Aangezien zijn vader hìer een invloedrijke man was, kon hij hier burgemeester worden. Familierelaties bepalen hier mede je status kennelijk. Het huwelijk strandde echter en hij keerde weer terug naar Brazilië. Geen auto, geen uitkering nu, maar hij leeft hier simpel en gelukkig. “Wat is jullie opgevallen in Brazilië?” was zijn vraag. Wij wilden niet gelijk de armoede en rommel te berde brengen, want het blíjft zijn land natuurlijk. Onze tafelgast vulde het zelf in: In Europe you only can change things. Everything IS  already there.. In Brazil you take a piece of forest, cut it and create something new that was not made before. Zo hebben we nog niet naar onze verschillen gekeken. Wat een verrassend inzicht. We leren dagelijks bij in onze contacten met de locals.

'n Vrolijke zondag!

Een goed begin is het halve werk!

Zoals gewoonlijk zijn wij de eerste gasten aan de ontbijttafel. Bij de lage hotelprijzen, hebben we bijna altijd zo'n giga buffet. We drinken vers geperst sinaasappelsap en ieder 4 koppen koffie (hebben de mensen na ons nog wel koffie?). Verder eten we van alles wat erop staat. Buiten ziet het er minder vrolijk uit. Het miezert. De regenpakken moeten aan. De man van het hotel, die ons uitzwaait, zegt dat het minder wordt en dat voorspelt het weerbericht ook. Dus gaan met die banaan. Het eerste stukje fietsen we over de snelweg en dan gaan we 65 km over een fietspad vlak langs het strand. Van Mongagua tot Guaruja (ook nog een ferry). En wat een vrolijkheid zien we daar. De regen is gestopt, de lucht blijft grauw en grijs, maar niemand die zich daar iets van aantrekt. Er wordt in de hoge golven gezwommen, gesurft en op het strand gevoetbald, gevolleyd en gegeten en gedronken! Ook hier veel dikke mensen. We zien skaters, hardlopers, fietsers, koordansers en weer zegt iedereen ons gedag of worden we aangesproken. Opletten dit keer niet voor het verkeer, maar dat de kokosnoten niet op je kop vallen.

 

steenuil

koorddanser

Wie zal ik mee naar huis nemen? De rechtse toch maar!

kokosnoten plukken

Hier zijn we nu!

24-08-2013, I weergeven op een grotere kaart

Dit is geen vakantie, dit is werk!

We kunnen relaxen. De snelweg is verleden tijd. Heel rustig en op onze dooie gemak (we hoeven maar 80 km vandaag) fietsen we weer richting kust. Oorverdovende vogelgeluiden houden ons gezelschap. Het landschap is nu echt tropisch; vochtig, erg warm en groen. "Brazilië is zo mooi, Brazilië is zo groen. En er is verbazingwekkend veel te doen! Jodelohoetie, jodelolololohoetie, jodelohie, jodeloha. Dit is geen vakantie, dit is werk!" zingt het liedje van Marijke Boon (Limburg is zo mooi), in mijn hoofd! In een van mijn gedownloade Trouws (ja, nu heb ik tijd om de krant te lezen) lees ik: " Als je werk hebt, dat zo samenvalt met wie je zelf bent, heb je altijd vakantie, of je bent altijd aan het werk." Nou,dan ben ik goed bezig. Ik heb twee passies: fietsen en lesgeven aan kinderen met Special Needs. Dus laat ik er dan ook maar meteen een studiereis van maken. Wellicht kan ik nog een nieuwe fiets opgeven voor mijn belastingaftrek, voordat het kabinet dat afschaft voor ZZP-ers? Hoeveel geld is er niet uitgegeven aan zinloze studiereizen naar New York (Han de Jonge, Pierre Bayle), terwijl ik van mijn eigen geld op de markt in Rotterdam een babybadje kocht voor mijn leerlingen, zodat ze met echte materialen konden spelen. De kinderen hier zien er gelukkig uit. Met schoolbusjes worden ze gehaald en gebracht. Er is weer tijd om te mijmeren.

In Pariquera Acu koopt Peeetje een extra fietspomp en ik een nieuw zadel. Mijn oude zadel nog niet helemaal versleten, gaat mee, want wee o wee als het niet goed zit! Dan heb ik een groot probleem. We fietsen via een hoge, smalle brug over een in zee uitstromende rivier Iguape binnen. Iguape is een van de oudste stadjes van Brazilië. Het is gesticht in 1538 door de Portugezen om het te verdedigen tegen de Spanjaarden. In een van de mooie straatjes vinden wij een pousada. Ik koop een India blouse. Mijn blouse, die ik altijd draag als ik het bloody hot heb, ligt thuis. We zijn behoorlijk moe. Toch nemen we geen rustdag. We gaan de volgende dag een klein stukje verder (68 km). Het is weer flink klimmen, maar o zo mooi! We voeden ons met bananen en houden ons hoofd koel met stroompjes uit de bergen.  

En zoals jullie op de laatste foto kunnen zien, gaat al dat gefiets Peeetje ook niet in de kouwe kleren zitten. Hijzelf en zijn fiets zijn inmiddels goed doorleefd! En daar hou ik van!

Gered!

We hebben enerverende dagen achter de rug. Eerst de klim over de kinderkopjes met het idee in ons hoofd, dat we ons tentje bij een benzinestation moeten opzetten. En de dag daarna moeten we 115 km over de snelweg fietsen, terwijl vrachtwagens op weg naar Sao Paolo, een stad waar 20 miljoen mensen wonen, ons voorbij razen. Het kan niet anders. Er is geen andere weg. Over het strand is geen optie voor ons. Maar we vertrouwen erop, dat het goed komt en zo geschiedde. De klim halen we (lees verhaal PP 800 m) en nog eens 12 km erbij en we vinden bij een tankstation een hotel voor vrachtwagenchauffeurs. Simpel, maar schoon en erg goedkoop. Voor 15 EUR met z 'n tweeën zijn wij onder de pannen. We stoppen lekker vroeg en we hebben een extra biertje verdiend, vinden we zelf! Met mijn sunlight stuk zeep was ik onze zweethemden en fietsbroeken en span een lijntje in de douche.

opletten

Van der Valk redt het hier niet , maar Peeetje wel

Onze dag op de snelweg beginnen we in de mist, die na een half uur optrekt. We zitten hoog in de bergen. De uitzichten worden weidser en mooier en de lucht blauwer. We moeten goed opletten, maar toch kunnen ook nog genieten. We fietsen op het dak van de wereld. Dit is eens mindfullness in top! En weer vinden we 10 km voor Cajati een hotel voor truckers. Wat een belevenis iedere keer. De praatjes, die we maken terwijl we maar een paar woorden Portugees spreken. De vriendelijkheid, de hulpvaardigheid (onze fietsen krijgen net zo'n goed plekje voor de nacht als wij en onze tassen worden gedragen), de bewondering en niet te vergeten het lekkere eten (5 EUR p.p). De buffetten zijn grandioos. Rijst en zwarte bonen (het volksvoedsel), pasta's, vlees, vis en heel veel verse groenten. We eten dit normaliter 's middags-lekker ouderwets- maar vandaag was het er niet en hebben we boterhammen weggewerkt, dus gaan we ons er in de avond aan te buiten met een wijntje deze keer(en slapen meteen slechter)!

800 meter

Grotere kaart weergeven
Hoogteverschillen horen bij avontuurlijke vakanties. Alhoewel je vanuit je luie stoel bij de voorbereiding al heel veel onnodig klimwerk kunt omzeilen, er zijn regelmatig niet te vermijden bergwegen. Morretes lag heerlijk Hollands vlak en even boven zeeniveau, maar de grote BR 116, een giga-verbindingsweg tussen het zuiden van Brazilië en Sao Paolo, moesten we nemen. Heel strategisch ligt deze op een hoogvlakte van rond de 800 meter.
Geen keus, we moeten klimmen. De hoogtelijnen voorspelden al iets van rond de 10 % en mijn inschatting kwam uit.
Verontrustend waren de beelden al van google-streetview: keien met ruime voeg. Na een comfortabele asfaltaanloop van 7 km belandden we op de gevreesde kinderkoppen uit de jaren '30. Het effect is dat onze smalle banden niet alleen heen-en-weer stuiteren, maar dat de opengesperde, lege voegen af en toe tot de velg ons achterwiel verzwelgen. Lucht uit de banden om meer grip te krijgen is geboden. De ochtendnevel en de tropische vochtigheidsgraad van 100 % houden de keien spekglad. In de laagste versnelling (voor de tandwielkenners (21 voor - 34 achter) zweetten we ons omhoog. Oerwoud-vogelgeluiden begeleiden onze inspanningen, die tweeëneenhalf uur zullen gaan duren. Gemiddelde snelheid 6 km/u.! Af en toe stoppen we om op adem te komen. Mijn fietsbroekluier is doorweekt en aangezien er nauwelijks verkeer is op deze helse klim, laat ik hem ongegeneerd zakken en uitwasemen. Ergens troffen we een stalletje waar we een coco verde gelado leegzogen. (=een nog groene, gekoelde kokosnoot, die je met een rietje leegzuigt). Als de  boomtoppen lager worden en je steeds meer licht tussen de lianen ziet, dan weet je dat de top nabij is. Wat een lafenis, als je freewheelend met 40 km/u omlaag rolt en de koele wind onze zweethemden droogt. Binnen een km breekt de zon door: peddelen.

Te vlijtig Liesje!

De natuur waarin we fietsen is nu echt tropisch. Blauwe, gele, rode vogels en overal planten. Lianen, palmen en exotische kamerplanten (bij ons). Het is vooral vochtig en groen. We moeten 20 km klimmen over een smal weggetje. In het begin is het asfalt, maar dan worden het klinkers. Plots zien we ook plantjes staan, waarvan we niet op de naam kunnen komen. "Is het niet een Vlijtig Liesje?" zeg ik tegen Peeetje (ik had biologie in mijn havo-pakket). En ja wel hoor, zegt mijn bioloog (heeft vroeger LO-biologie gedaan).  Ik heb het goed. Die moeten op de foto. 

Vlug de camera uit de stuurtas pakken en de Vlijtige Liesjes zo dicht mogelijk fotograferen. Gelukkig stond Peeetje dichtbij, want.....

Impressies (door Pedal Peter)

Lekker alleen in het zwembad!

Geen toeristen, wel waterschildpadden.

Waarom heet een koereiger, koereiger?

Waterbuffels.

Praten met handen en voeten.

Dit krijg je als je ons geen voorrang verleent!

                                   

De eikel van een bananenboom