Het regent. Gisteren ook al. We zijn toen in een eenvoudige pousada gebleven. Pousada is een wijd begrip in Brazilië. Soms is het alleen een kamer, soms een kamer met ontbijt en deze keer is het een grote ruime kamer met open keuken (ha ha) met gasfornuis, potten en pannen, koelkast en t.v. We slapen in onze lakenzak, onder onze eigen slaapzak en op onze eigen kussentjes (er liggen kussens op het bed en die ruiken naar vreemde mannen). Ik lees veel, kook wat en Peeetje bekijkt op googlemaps de wegen, die wij nog gaan berijden. Wel lekker zo'n dagje, dat je niks moet! Op het einde van de middag klaart het op en kunnen we naar buiten, naar het prachtige strand.
Maar the day after, willen wij weer fietsen. Met de regenpakken aan stappen wij op onze metalen rossen (nou ja, die van mij is van aluminium). Al gauw moeten we klimmen. What the heck? Wat is dit nou? Onze versnellingen gaan allerkleinst en dit blijft ook zo. Hele steile hellingen van 10% en dan ook nog eens die regen. Zigzaggend gaan we omhoog. Er is niet veel verkeer en we kunnen de buitenbochten nemen (daar is het asfalt minder steil). Dit doet ons aan Amerika denken, aan Los Angeles - Seatte. Toen gingen we ook van heel hoog naar heel laag. Nu ook. Mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik probeer te blijven fietsen. Mijn benen lopen vol en mijn hoofd loopt leeg. Nergens aan denken. Alleen moet ik op die k*t fiets blijven zitten. We zien een andere fietser lopen. We hebben een goed excuus om te stoppen, om een praatje te maken. Het is een jonge Argentijn met een zelf gebouwde ligfiets, met weinig bagage en geen outdoor kleding. Wij zien er gelikt uit in onze regenpakken en met onze waterdichte tassen. Wij gaan schuilen. Hij gaat door. Wanneer we naar beneden gaan, gaat Peeetje lopen. Hij is bang dat zijn banden geen grip meer hebben op de weg. Zo steil is het. Ik ga pompend remmend naar beneden.
Beneden wacht onze nieuwe vriend ons op. Hij klimt in de boom en haalt kokosnoten voor ons eruit! We proosten en geven hem 2 bananen, die hij gretig aanneemt en in zijn tas stopt. Ook vraagt hij of ik een foto voor zijn moeder maak en die op facebook post! We krijgen een ferme handdruk en weg is hij. Vannacht slaapt hij weer in zijn slaapzak en wij in een hotel. De regenbuien kunnen de bergen niet over, maar wij wel! In Sao Sebastio schijnt de zon en is al het leed geleden. Heel ontspannen fietsen we nog zo'n 25 km verder naar Caraguatatuba. Het zware werk zijn we vergeten en we genieten van alle luxe: douche, bed, wifi, eten en drinken en van elkaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten