Grotere kaart weergeven
Hoogteverschillen horen bij avontuurlijke vakanties. Alhoewel je vanuit je luie stoel bij de voorbereiding al heel veel onnodig klimwerk kunt omzeilen, er zijn regelmatig niet te vermijden bergwegen. Morretes lag heerlijk Hollands vlak en even boven zeeniveau, maar de grote BR 116, een giga-verbindingsweg tussen het zuiden van Brazilië en Sao Paolo, moesten we nemen. Heel strategisch ligt deze op een hoogvlakte van rond de 800 meter.
Geen keus, we moeten klimmen. De hoogtelijnen voorspelden al iets van rond de 10 % en mijn inschatting kwam uit.
Verontrustend waren de beelden al van google-streetview: keien met ruime voeg. Na een comfortabele asfaltaanloop van 7 km belandden we op de gevreesde kinderkoppen uit de jaren '30. Het effect is dat onze smalle banden niet alleen heen-en-weer stuiteren, maar dat de opengesperde, lege voegen af en toe tot de velg ons achterwiel verzwelgen. Lucht uit de banden om meer grip te krijgen is geboden. De ochtendnevel en de tropische vochtigheidsgraad van 100 % houden de keien spekglad. In de laagste versnelling (voor de tandwielkenners (21 voor - 34 achter) zweetten we ons omhoog. Oerwoud-vogelgeluiden begeleiden onze inspanningen, die tweeëneenhalf uur zullen gaan duren. Gemiddelde snelheid 6 km/u.! Af en toe stoppen we om op adem te komen. Mijn fietsbroekluier is doorweekt en aangezien er nauwelijks verkeer is op deze helse klim, laat ik hem ongegeneerd zakken en uitwasemen. Ergens troffen we een stalletje waar we een coco verde gelado leegzogen. (=een nog groene, gekoelde kokosnoot, die je met een rietje leegzuigt). Als de boomtoppen lager worden en je steeds meer licht tussen de lianen ziet, dan weet je dat de top nabij is. Wat een lafenis, als je freewheelend met 40 km/u omlaag rolt en de koele wind onze zweethemden droogt. Binnen een km breekt de zon door: peddelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten