Dit is geen vakantie, dit is werk!

We kunnen relaxen. De snelweg is verleden tijd. Heel rustig en op onze dooie gemak (we hoeven maar 80 km vandaag) fietsen we weer richting kust. Oorverdovende vogelgeluiden houden ons gezelschap. Het landschap is nu echt tropisch; vochtig, erg warm en groen. "Brazilië is zo mooi, Brazilië is zo groen. En er is verbazingwekkend veel te doen! Jodelohoetie, jodelolololohoetie, jodelohie, jodeloha. Dit is geen vakantie, dit is werk!" zingt het liedje van Marijke Boon (Limburg is zo mooi), in mijn hoofd! In een van mijn gedownloade Trouws (ja, nu heb ik tijd om de krant te lezen) lees ik: " Als je werk hebt, dat zo samenvalt met wie je zelf bent, heb je altijd vakantie, of je bent altijd aan het werk." Nou,dan ben ik goed bezig. Ik heb twee passies: fietsen en lesgeven aan kinderen met Special Needs. Dus laat ik er dan ook maar meteen een studiereis van maken. Wellicht kan ik nog een nieuwe fiets opgeven voor mijn belastingaftrek, voordat het kabinet dat afschaft voor ZZP-ers? Hoeveel geld is er niet uitgegeven aan zinloze studiereizen naar New York (Han de Jonge, Pierre Bayle), terwijl ik van mijn eigen geld op de markt in Rotterdam een babybadje kocht voor mijn leerlingen, zodat ze met echte materialen konden spelen. De kinderen hier zien er gelukkig uit. Met schoolbusjes worden ze gehaald en gebracht. Er is weer tijd om te mijmeren.

In Pariquera Acu koopt Peeetje een extra fietspomp en ik een nieuw zadel. Mijn oude zadel nog niet helemaal versleten, gaat mee, want wee o wee als het niet goed zit! Dan heb ik een groot probleem. We fietsen via een hoge, smalle brug over een in zee uitstromende rivier Iguape binnen. Iguape is een van de oudste stadjes van Brazilië. Het is gesticht in 1538 door de Portugezen om het te verdedigen tegen de Spanjaarden. In een van de mooie straatjes vinden wij een pousada. Ik koop een India blouse. Mijn blouse, die ik altijd draag als ik het bloody hot heb, ligt thuis. We zijn behoorlijk moe. Toch nemen we geen rustdag. We gaan de volgende dag een klein stukje verder (68 km). Het is weer flink klimmen, maar o zo mooi! We voeden ons met bananen en houden ons hoofd koel met stroompjes uit de bergen.  

En zoals jullie op de laatste foto kunnen zien, gaat al dat gefiets Peeetje ook niet in de kouwe kleren zitten. Hijzelf en zijn fiets zijn inmiddels goed doorleefd! En daar hou ik van!