Kniediep

De zon komt op deze breedtegraad pas op rond 7.30 u. In Faro José Ignaco, een klein kustplaatsje,  kleurden de smalle wolkenslierten bloedrood en felgeel door de opkomende zon.
Het beloofde weer een schitterende dag te worden met weinig wind.
Twee lagunes lagen op onze kustroute, maar aangezien de eerste een veerpontje had dat pas om 12.30 u zou varen, besloten we een omweg te maken en de tweede lagune-oversteek te pakken via onverharde wegen.

Op de kaart en op google maps leek er een verbinding te zijn tussen twee landtongen waar lagune en zee gescheiden bleven.
Ongeveer 13 km vóór die overgang stond een bord met de mededeling dat de weg niet verder liep. Nu heeft een fietser al gauw genoeg aan een 50 cm breed paadje, dus hoeft zo’n mededeling als Ruta sin continuidad”, niet veel te betekenen.

We vroegen het nog voor de zekerheid nog even aan een wachtpost bij een hacienda. Nee, beduidde de vriendelijke beveiliger met handen en voeten. “Agua” oftewel het water, tot kniehoogte. De bicycleta draag je gewoon op je schouders over.
Ik:”Distancia?”(Afstand?....Je leert dagelijks Spaanse woorden bij.) Nou, hij gaf ongeveer 50 meter aan. Eitje dus. Dat zagen we  wel zitten. Broek uit en een keer of wat met fietsen en tassen heen en weer waden naar de overkant. Leuke trip vandaag.De 13 km naar de lagune-oversteek bestond uit steeds een steeds ruiger wordende 4-wheeltrack. We slalomden derhalve rond moddergaten en omzeilden diepe banden geulen. Het pad eindigde in het zand, vanwaar we al op behoorlijke afstand de doorwaadbare plaats zagen liggen.
Tussen lege schildpaddeneieren door trokken we met moeite de beladen fietsen door het zachte zand. Dat was zwaar bikkelen, maar wel de moeite waard, want honderden meters verder lonkte de overkant.

Na zo’n 20 minuten zwoegen  kwamen we bij de nauwe doorgang.
Het zoete lagunewater stroomde echter met grote snelheid de zee in, dus het werd zoeken naar een ondiepe plek. Het meest geschikt leek de plaats waar het water in zee uitstroomde. Alhoewel het er ook dáár nog vrij woest uit zag, ga je dat eerst proberen.
Het bleek al snel geen haalbare kaart. De bodem was erg zacht, zeer onstabiel en de stroom zoog het zand onmiddellijk rond je voeten weg. In no time verloor je je evenwicht. Ook op andere plaatsen was het geen doen.
Aangezien de middag al vorderde en we niet met water en voedsel op wildkamperen gerekend hadden, moesten we terug.Met wéér die 25 km onverharde, ruige gravel/ kleiwegen en daarna nog 20 km asfalt, konden we het dichtstbijzijnde stadje Rocha nog net bij zonsondergang halen. Al met al duwden we er die dag 112 zware kms doorheen.