Als je met een fietsdoos van 1.80 m breed op Schiphol door de draaideuren wil passeren, dan voelt dat als een hond die met een grote stok dwars in zijn bek vol enthousiasme een kattenluikje in duikt.
Op het juiste moment met de kar de zwaai maken met de deuren mee, wil nogal eens mislukken. Of de doos valt er af, of de deuren gaan sneller dan jij kunt duwen, maar het meest waarschijnlijk is, dat je doos blijft haken aan de ingangshoek van de ronde draairuimte. De beveiligde deur stopt uiteraard bij de minste aanraking, maar dan zit je doos ook vermakelijk klem. Aangezien de Schipholkarretjes, voorzien van één zwenkwieltje vóór, nooit zijwaarts rijden, wordt het een heel gestuntel om het vastzittende kartonnen gevaarte weer rijdend in de carrousel te krijgen en de vertrekhal te bereiken. Het lijkt een beetje op boomstamzwaaien in een bochtige vestibule. De volgende hindernissen zijn de afzettingen bij de incheckbalies. Die zijn voor ons volkomen onbereikbaar, maar met een beetje geluk ontdekt een KLM-juf al ons probleem en snelt toe om opstoppingen, door ons veroorzaakt, te voorkomen.
We worden verwezen naar een enorme weegschaal waar we onze afwijkende speeltjes op dienen te plaatsen. Dat is een heikel moment, want vorig jaar overschreed mijn fietsdoos ruim het maximaal gewicht van 23 kg. Nu hebben wij ze voor de zekerheid open gehouden om eventueel overgewicht te herstellen. Het valt mee. Eentje vertoont 23,4 kg, maar dat wordt getolereerd. We kunnen gaan dicht tapen. Deze horde is echter nauwelijks achter de rug, of de volgende dient zich aan: het vliegtuig is overboekt. Niet een beetje overboekt door een slaperige computer. Nee, zo legt men zonder blikken of blozen uit, dit is een vlucht met veel no-shows, dus zijn er 27 man welbewust overboekt voor het gemak. Wij hebben derhalve nog geen seats, dus kan men een uur voor vertrek bij de gate pas vertellen, of wij wel mee kunnen. Enige ongepaste termen spoken dan door mijn hoofd. De belofte dat “alles gecompenseerd wordt”, maakt bij ons geen indruk. Da’s balen. Zitten we misschien morgen hier nog. Aan de andere kant van de douane blusten we even snel de opwinding met een cappucinootje en een bakkie zwart in afwachting van het oordeel. De blondine bij de gate had gelijk een vrolijke mededeling: ze had onze seats al. Annelies sprong daar op in en vroeg of wij door de overboeking niet toevallig in aanmerking kwamen voor een upgrade. IJverig gleden de vingertjes van de grondstewardess over de toetsen en zij ontdekte zowaar nog twee businessclass seats. Nou, dat was boffen. Alleen, zo voegde ze toe, jullie zitten niet naast elkaar. Het pruillipje van Annelies maakte echter indruk. Andermaal werd gespeurd op het scherm, en…Jawel, er kwam nog meer uit het KLM verrassingspakket. We kregen zelfs twee business plaatsen naast elkaar helemaal vooraan, zonder stoelen voor ons. Feest dus. Al bij het binnenkomen kregen we champagne aangeboden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten