Buenos Aires here we come!

In alle vroegte (half zes) staat Melanie voor de deur. Haar paardentrailer hebben we gisterenavond al geladen met onze fietsdozen en bepakking. Wat een luxe, om in een comfortabele auto te glijden en rustig naar Schiphol gereden te worden. Even is het moeilijk om met die grote doos door de draaideur de vertrekhal binnen te gaan, maar een vriendelijke man houdt de deur tegen, zodat mijn doos met fiets niet geplet wordt. De grondstewardess deelt ons mede, dat ze geen stoelen voor ons heeft. Wel raar omdat we al in januari geboekt hebben en we onze fietsen tijdig moesten aanmelden. Ik maak me niet druk. Dit gaat goed komen. Ik weet het zeker. En ja hoor. Op de langste vlucht ooit (14 uur) vliegen we business class. Lucky we! Voor het eerst in mijn leven heb ik kunnen slapen in een vliegtuig. Lekker plat gelegen, gegeten, gedronken (organic wine) en  films gekeken. Zelfs Amour en Jagten kon ik op mijn privé-scherm zien. Ik hoor Youp van 't Hek nog zeggen bij Pauw en Witteman, dat hij dat de beste films vond, die hij ooit gezien heeft. En ik ben het helemaal met hem eens. Mijn rug voelt goed en ik kan eindelijk onthaasten. Nu maar hopen, dat er op die kale plek op mijn hoofd weer haren gaan groeien. Zo jammer dat dat de laatste week voor vertrek zoveel energie kostte. De uren vliegen voorbij zonder dat ik er erg in heb. Half acht 's avonds landen we. Het is  donker. De fietsdozen staan al naast de band en de rest is er binnen een half uur.  Iemand belt voor ons naar het door ons gereserveerde hotel en na 10 min. komt er op de afgesproken plaats een Renault Kangoo met Bernies Guesthouse erop geschilderd. Oeps, hoe moet dat nou? Hoe krijgen we alles mee? Zonder een woord te zeggen, met gebarentaal opdrachten naar ons gevend, legt man twee dozen achterin. Klep blijft open en Peter moet  fietsdozen vasthouden. Gaat dat Ik blijf achter met alle bagage. Wachten tot mannetje met auto weer terugkomt. Na een half uur is hij gelukkig terug. Wat zou er gebeurd zijn als er niemand was teruggekomen? De volgende morgen maakt Peeetje me om 9 uur wakker. Fietsen zijn al in elkaar gezet. Douchen, ontbijten en een praatje met local, die met Amerikaanse getrouwd is en daar gaan we. Buenos Aires, here we come! Wat opvalt, is het slechte wegdek, de rotzooi langs de kant van de weg en de vele zwerfhonden. Ook zien we lange rijen dik ingepakte wachtende mensen. We dachten dat ze aan het wachten waren bij een voedselbank, maar het is een pinautomaat. Laten wij ook maar eens geld gaan pinnen. Het duurt even voordat ik aan de beurt ben. Maar dan kom ik terug zonder een enkele pesos. Ik word naar een bank een stukje verderop gestuurd. Ook daar lukt het niet. Twee hotemetoten kijken met me mee. Bij het invullen van mijn pincode draaien ze discreet hun hoofd weg. Ik probeer creditcard en wereldpas, maar ik krijg steeds dezelfde foutcode. Hotemetoten snappen het ook niet! Weer terug met lege handen naar Peter. Hij gaat het proberen met z'n ING-kaart. Mijn eigenwijs mannetje denkt zeker weer, dat ik het niet goed doe. Hij treft wel 'n goed Engels sprekende man en belt zelfs met interhelp van ING. Zijn kaart staat goed ingesteld en ze kunnen echt niks voor hem doen. Ik wacht en wacht en wacht. Kom nou en vergeet het geld. Ik wil fietsen en naar ons hostel. En dat doen we uiteindelijk ook. Zonder een pesos op zak arriveren we daar na 6 uur en met maar 40 km op de teller. Maar weer hebben we geluk, want we krijgen een heus appartement voor ons tweeën i.p.v. een double room met shared bathroom and shower. We hoeven morgen pas te betalen, met pesos graag. Creditcard gaat niet. Wel kunnen we euro's wisselen voor een zeer gunstige koers. Doen we meteen. Helaas hebben we er maar 60 bij ons. We lopen een rondje en duiken tegenover ons hostel een bruin café in. Pelpinda's, bier en lekker eten en...we kunnen met creditcard betalen. Zo komt alles van dag 1 in Argentinië goed! 

Saillant detail van ons appartement in Buenos Aires: er zit geen stop in het bad. Het  schuursponsje (altijd bij de hand voor vieze wasbakken, baden en gootstenen) geef ik die functie. Maar wat gebeurt er wanneer ik het eruit trek? Het water komt omhoog uit het putje en badkamervloer stroomt onder. Vlug weer dichten en langzaam aan bad leeg laten lopen. Op naar het warme hostel, maar...er is niemand. We zouden toch ontbijt krijgen om 8 uur?  Dan maar eerst een rondje lopen. Om half negen is er nog niemand. Forget it, we gaan naar de overkant, naar ons restaurantje. Gewoon even wennen aan de Zuid-Amerikaanse mentaliteit. Uit de eerste pinautomaat krijgen we geen geld. Wel uit de tweede. " Zie je wel, dat het goed komt", zeg ik tegen Peeetje. Maar toch gaan we op zoek naar ING hoofdkwartier in Buenos Aires. Omdat het in de beurt van de Busquebus is en het aan het einde van een mooie wandeling ligt, stem ik in. Het is geen foute beslissing. We worden warm onthaald door Marnix van Iterson. We leren veel over geld en Argentinië en zelfs over genetisch gemodificeerde soja (laat Rob het niet horen). We fietsen in het donker door Buenos Aires met Hema verlichting aan. Vorig jaar Los Angeles en San Francisco.We doen maar alsof het niks is. Twee dagen in Argentinië geweest. Peter doet het erg goed met z'n oranje trui en wanneer we Maxima roepen, gaat iedereen blij kijken. De dag eindigt op een slaapzaal in een hostel in Colonia, Uruguay, van elkaar gescheiden in een bunkbed. Alle private-rooms waren bezet en aangezien we al een mislukte poging tot kamperen hadden gewaagd, vonden we dit de beste optie. We nemen alle twee een benedenbed. De andere bedden zijn besproken, maar er is nog niemand. Gelukkig kunnen we met dollars betalen, want Uruguaanse pesos pinnen lukte niet. Na weer veel gedoe, drukte ik op dollars en jawel hoor, die rolden er zo uit! Peeetje is in alle staten wat zijn ING pas betreft. We hebben geld en we kunnen ermee betalen. Dat is het belangrijkste! We slapen alle twee voortreffelijk en ligt er nu niemand anders op ons zaaltje? Ja, toch wel! Op de grond liggen een jongen en een meisje samen op een matras; lepeltje lepeltje. Ze slapen rustig door, wanneer wij heel rustig met al onze tassen wegsluipen. Brrrrr, wat is het koud op onze eerste fietsdag in Uruguay. Handschoenen gaan aan. We kunnen niet lang stil staan, want dan verkleumen we. De harde, koude Patagonische winden, blazen ons wel de goede kant op. We maken veel kilometers en zoals het hoort, vinden we op het juiste moment een restaurantje en ook een hotel met een kachel en wifi!De volgende dag hebben we minder geluk. Zo'n 35 km voor Montevideo begint het heel hard te regenen. We belanden in een hoerenmotel. Midden in de nacht word ik ziek en dat duurt de volgende dag voort! Na een dagje rustig aan doen, gaat het beter met me. Onder een strakblauwe lucht fietsen we Montevideo uit. Het gaat redelijk goed met me. In ieder geval lukt het fietsen goed. De dag eindigt super! We eten eigengemaakte pizza door de Amerikaanse bazin van Hosteria Bella Vista, die we opgediend krijgen voor het open haardvuur! We blijven langs de kust fietsen. De wind is gunstig en de weg gaat licht op en neer. De temperaturen zijn 's avonds echter laag, maar de prijzen voor eten en overnachtingen zijn hoog. Overdag genieten we van de zon en ook hier vinden we het bermtoerisme uit. We eten brood op onze stoeltjes in de berm. Punta del Este is de strandplaats van  Uruguay en van Argentinië. Maar the place to be is Jose Ignacio. Wij merken er niet veel van, want bijna alles is gesloten.