Met prachtige zandduinen met vele kleurschakeringen afhankelijk van het licht oranje, donkerbruin en geel voor ons, fietsen we plots nadat we Rissani verlaten hebben voorbij een school. De kamelen die we langs de lange weg die voor ons ligt zien staan, laten we voor gezien. Maar bij het zien van kinderen kaarsrecht zittend in bankjes, slaat ons juffen- en meestershart over en stappen we van de fiets. Het kan ook, want we hoeven vandaag maar 40 km de Sahara in te fietsen en het is nog redelijk vroeg. De 3 meesters lopen vanuit hun klaslokalen met open ramen heen en weer. In een groep 3 en 4 gaan we kijken. De kinderen liggen in een deuk om Peters fietsbroek. Ik ben blij met mijn paarse jurk, die ik behendig kan ophijsen als ik fiets en ook kan laten zakken, wanneer het nodig is.
Op het bord staat netjes de datum in het Arabisch. Wat een genoegen om in de schriften te kijken. Alles is netjes nagekeken en verbeterd (met rood) en onvoldoendes worden gewoon gegeven! Bij de cijfers zijn puntjes gezet, waar ze moeten beginnen. Zo deed ik het vroeger ook! Vol trots vertellen we over onze burgemeester Aboutaleb. En jawel hoor, een van de onderwijzers kent, zoals velen hier in Marokko iemand uit Rotterdam. Een van de meesters begint over de Islam, dat die vrede brengt en dat het terrorisme niets met de Islam van doen heeft. Wij vinden dat ook. We gaan er maar weer vlug vandoor, want wij vonden het beiden vreselijk als we gestoord werden tijdens onze lessen. Deze kinderen blijven rustig zitten. Dat deden ze bij mij in Rotterdam niet. Maar verschil moet er zijn, ja toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten