“You put your bike outside”, zei de baliemedewerker van Buquebus, de ferrymaatschappij.
We hadden ons ruimschoots tevoren gemeld bij het vertrekpunt over de brede Rio de la Plata. Drie uur varen naar Uruguay. Tevens dient dit gebouw als douanepunt, want je gaat de grens over vanuit Argentinië.
Onze fietsen met ons hele hebben en houden eraan buiten zetten? No way.
We deden of we gek waren en sleepten onze bulky vehicles zelfs tot in het restaurant naast onze tafel.
Onze internetreservering klopte gelukkig en met wat stickers en andere paperassen moesten we op een bovenverdieping de douaneformaliteiten afhandelen. Op fietsers is echter niet gerekend, dus moesten we wat creativiteit uit de kast halen.
Het gaat hier net als op Schiphol: eerst je tasje scannen, de bodyscan en vervolgens de immigratie van Uruguay.
Annelies bewaakte de fietsen beneden, terwijl ik me naar het grenzencircus op de eerste verdieping begaf.
Ik meldde gelijk al bij de scanners dat ik even later weer terug wilde voor mijn fiets. Zo’n moeilijke opmerking moet je echter 3 keer langzaam met fietsende handgebaren herhalen.
Ahhhh,…bicycle! Yes,…ok. Maar dat kan eigenlijk niet.
“This is the border, you know. Not back to Argentina…”
Gewoon een stalen gezicht op zetten en herhalen: “I go back for my bike.”
Dat werkt. Ok, ok….
Je kiest dan daarna één van de vele hokjes waar gestempeld wordt, men je vingerafdruk opslaat en een glossy pasfoto maakt.
Andermaal vooraf gemeld dat ik weer terug wilde met mijn stempels.
Beide douanedames keken elkaar aan en leken mij te snappen. Engels is daar een lastige taal, dus ga je gewoon hetzelfde wat harder roepen. Kwestie van volhouden en vooral een zelfverzekerde houding aannemen.
Met een handjevol papier snelde ik terug, tegen de mensenstroom in. Terug de grens over naar Argentinië. De scannerman herkende me gelijk en liet me weer door.
Annelies aan de beurt.
Met mijn korte uitleg over de bizarre grenstaktiek, rende ze de trap op om eerst Uruguay in, om daarna weer terug te sluipen naar Argentinië.
Een minuut of tien later arriveerde ze weer opgewonden in de centrale hal beneden. Ze had een verkeerde douanebeambte getroffen, die haar weigerde terug te laten gaan en haar de paspoort pissig terugsmeet.
Vervolgens probeerde Annelies het bij loket nr.12, waar ik mijn flexibele dames had getroffen.
Ziedaar: No problem!
Nu we allebei weer terug waren in Argentinië, wandelden we buitenom naar het nog geheel lege roll–on/roll-off deck, waar een groepje ferrymannetjes bij elkaar stond.
Je verwacht dan dat je weer alles moet uitleggen en alle papieren moet tonen. Je loopt per slot van rekening van Argentinië zomaar Uruguay in….
Niks controle. We hadden eigenlijk gewoon vanaf de straat zómaar het schip op kunnen fietsen.
Of we de fietsen daar maar in de hoek wilden neerzetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten